.

BÖYLE GEÇİYOR BİR EYLÜL DAHA

Eylül ayı ılıman deniz melteminin denizden karaya esmesiyle doyasıya devam ediyor güneyde. Sarı sıcaklar, yerini mavimsi turkuaz serin sıcaklara bıraktı geceleri. Sabahları okula giden çocuk sesleriyle uyanıp, kırmızı, yeşil, mavi bir vitraya dönüşmüş bir saatlik yürüyüş parkuruma çıkıyorum. Rengarenk çiçek kokuları içinde yürürken neşeli okul çocuklarına el sallıyorum bazen.



Ah o çocuklar, nasıl berbat bir dünyaya geldiklerinden habersiz güzel çocuklar... Aynı kıyafetlerin içinde, birbirlerine tıpa tıp benzeyen, eşit koşullarda nasıl da geçip gidiyorlar bilemediğim şimdiki eğitim sisteminin içine koşarcasına. Arkalarından, keşke hiç büyümeseniz diye söylenerek, meltemin soluğunu ensemde hissederek, tempomu kalp ritmlerimi arttırarak koşu durumuna geçiyorum.

Aynı dönüş yolu, aynı bakkal, aynı gazeteler, aynı susamlı simidimle on dördüncü kattaki balkonuma kuruluyorum. Kahvaltı yaparken gazetelere göz atıyor, simsiyah kalın puntolardan gözümü kaçırmaya çalışıyorum. Sonra, güzel mavinin tonlarında kendimi kaybedip, belleğime attığım kötü haberleri silmek için denize dalıyorum uzunca süre. Denizden yavaşça hayalimi çekip balkona döndüğümde, üçüncü fincan çayım bitmiş, ikinci sigarayı yakarken buluyorum kendimi.


Bir eylül daha böyle geçerken ve ben basit, doğal hayatıma düzenlice devam ederken, bir şeyler yazmaya, yeni şiirler karalamaya niyetleniyor ama yazamıyorum. Oysa yazmak, benim için nefes alıp vermek kadar önemli. Biliyorum. Yazamıyorum. Sonra yine düşünüyorum; bugüne kadar özgürce, içimden geldiğince karaladıklarımdan sadece kendime sorumluyum ve kimseye beğenilme kaygısı taşımadım. Ters düşündüğüm de oluyor bazen kendimi sorguladığım zaman:


"Madem ki insanoğlu bu varoluş içinde ölümlü; madem ki yalın, basit ve edebiyat yapma kargaşasından uzak olan yazılımlar ölümsüz; madem ki yazarlar öldükten on bin sene sonra yazılarının birileri tarafından bulunup, okunma olasılığı var; işte tam da sembolik ölümsüzlük budur diye düşündüğüm oluyor. Tıpkı Dostoyevski, Tolstoy, Sartre, Rousseau, Nietzsche, Neruda ve benzerleri için düşündüğüm gibi.."



Konuyu dağıttığımın farkındayım ama artık çok iyi biliyorum; bazen yazmak istemez mürekkep dolu bir kalem. Bilinmez ki, belki de el gitmez onu bir yönlendiren olmadan. Eski anayasanın 138. maddesi, yeni Anayasa ile kaldırılabilir mi gibi gereksiz bir sürü şey kafamın içini acımasızca kemiriyor. İşte son günlerde böyle kötü bir ruh halinde, kendimi kirlenmiş deniz siyaseti içinde çok çaresiz hissediyorum. Sanki birisi özgürlüğüme, bütün yaşama sevincime, hayal gücüme, iyimserliğime, beslendiğim hüzünlerime balyoz indirmiş gibi...Kırılgan, paramparça ve bir o kadar umutsuz...






Mehmet Osman Çağlar - 24 Eylül 2012