BİTMEYEN SENFONİ

Gecenin yarısı şimdi.
Yine aklımda sen varsın
gecenin bu vakti.
Asfalt yollar ve beton
uçurumlar uzaklığından,
gecikmiş mevsimin
bu soğuk gecesine sığınarak;
sağanak inmiş meyhanelerin
suçlu adam yalnızlığı ile,
mesafeleri aşarak,
duvar gölgelerinin içinden uzanıp,
seslenmek,
koklamak istiyorum
sesinde seni.


Napıyorsun, iyi misin,
yine alkollü ve yorgun musun;
yoksa sallanan koltuğunda
gecenin koyusuna nispet,
kırmızı kristalden duvara
yansıyan konyağı içip,
kitap okuyor ya da
zencefilli çay yapmak
üzere mutfağa mı süzülüyorsun?
Ya sonbahar yaprakları...
Kızıldan sarıya dönen,
dökülmekte olan sonbahar yaprakları;
dallarında gölgeleri karşı duvarda oynaşıp,
verandamızdan hışırtıyla odamıza,
müziğe eşlik ediyor mu?


Burada havalar iyice soğudu.
Gözlerim üşüyor sessizliğin içinde sensiziliğe...
Kapatıyorum gözlerimi,
hayalimdeki silüetinle ısıtıyorum onları,
üzülme sen.


Birazdan kalkıp, ucuz şarabımı içeceğim
ve gözlerime inat en sıcak hayallerimle,
dinlemekten bıkmadığım şarkımızı
defalarca başa alıp,
sana şiirler karalayacağım.
Sonra
ay ışığının kızarttığı kozalakların
üzerinde yürüyüp,
bir şafağı daha seninle taçlandıracağım.


Şu an şarap yolculuğum olanca hızıyla
sana akıyor ve çok yakınlarda karanlığa örtünen
denizin feryatları dalga dalga kulağıma vuruyor.
Her vuruş, bitmeyen bir senfoni olarak
sarı mısralar halinde
özlemle beyaz sayfaya damlıyor.


İnan ki sevdiğim
seni yazıyor yazıyor, yırtıyorum.
Çünkü; sana yazılmış bütün mısralar
eksik ve yetersiz, hiçbiri sana yakışmıyor
ve dizelerin kifayetsizliği
senin masumiyetini tanımlayamıyor.


İşte onun için; bitmeyen bir senfoni
ve bitiremediğim yarım bir şiirimsin sen.


---


Mehmet Osman Çağlar

*

Ressam: Gun Legler