NOSTALJİK PAZARTESİ

ADA ve KADIN

Büyük sandalın küreklerini Mehmet çekiyor, hem çekiyor hem söyleniyordu, "nereden motoru bozuldu durduk yere karadeniz bozması takanın." Dalgalar beşik gibi sallıyor, midem bulanıyordu. Geçtim arka tarafa, dibine yattım takanın. Bulutlarla kaplı gökyüzünün nehir gibi akıp geçtiğini, fırtınanın yaklaştığını görüyordum. Arno ermenice bir şarkı söylüyor, bir taraftan şarabı yudumluyordu. Aslan parkasının fermuarını boğazına kadar çekti, Arno'yu dinler gibiydi. Yanıma ismini bilmediğim, iri kıyım, burnu uzun karadeniz uşağı bir çocuk gelip oturdu. Çorabından mavi etiketli marlbora paketini çıkartıp, sigarasını yakarken göz ucuyla bana baktı. Gözlerim kapalıydı, zulasını görmezden geldim.

İsmi olmayan, bizim, "köpek adası" dediğimiz bir adaya geçiyorduk. Sahilinde ateş yakıp, bahar ve yaz akşamları meyhaneye çevirdiğimiz; kumsaldan işittiğimiz yüzlerce köpek havlaması duyduğumuz bu esrarengiz adayı sonunda ele geçirmek üzereydik. Hepimizin içinde bir korsan havası esiyordu. Ne olur ne olmaz diye yanımıza demir çubuklar almış, hatta Aslan işi abartıp yanına karadeniz el yapımı makinesini de almıştı.

Mehmet küreklere asılmaktan kan ter içinde kalmış, Aslan'la yer değiştirip yanıma gelmişti. Ne kadar kaldığını sordum. Elinin tersiyle terini silip, sesli derin bir nefes çekti :"Dalgalar olmasaydı çoktan varmıştık, en fazla on beş dakika," dedi. 

Köpek havlamalarına iyice yaklaşmıştık. Bizi buraya çeken ne olabilirdi? Sadece köpekler mi yoksa esrarengiz bulduğumuz başka bir şey mi? Belki köpekleri adadan sürecek, kendimize kulübeden bahçeli bir ev yapacak, şehirden sıkıldığımızda sığınacağımız bir yerimiz olacaktı. Aramızda bunu hiç konuşmamıştık. Belki de hepimiz aynı şeyi düşünüyor, birbirimize söylemiyordu.

Nihayet Aslan geldik diye seslendi. Yattığım yerden doğruldum. Bulutların arasından süzülen ay'ın kayalıklarda yansıyan parıltısında bir koya yaklaştığımızı gördüm. Hepimiz birbirimize söylemeye cesaret edemediğimiz hayalimizdeki beyaz bir kulübeye bakıyorduk. Sanki koca hayal transatlantiğimizle altın kaplı bir buz dağının derinlerde görünmeyen yüzeyine çarpmıştık. Konuşmadan birbirimize baktık. Hayretler içindeydik.

Köpekler sahile çıkacağımız kayalıkların üzerine gelmiş, sanki Hera'nın vahşi oğlu Ares'in savaşçıları gibi bizi bekliyorlardı. Biz çıkıp çıkmamak arasında kararsızken, beyaz kulübenin kapısında elinde mum ışığı ile orta yaşlarda, çok güzel Afrodit gibi bir kadın gördük. Kayalıklara yaklaşırken, köpeklere "yanıma gelin" dedi. Hepsi anne sözü dinler gibi önce sakinleşti, sonra

kadının yanına gitti. Kadın kim olduğumuzu sorup, zarar gelmeyeceğini, öğrenci olduğumuzu anlayınca kulübesine davet etti.

Madam Silva yıllar önce kocasını kaybedince bu ıssız adaya yerleşmiş. Köpekleri, kedileri, kuşları ve kitaplarıyla yalnız başına yaşadığını, bir balıkçının haftada bir ısmarladığı temel gereksinimlerini getirdiğini anlatırken etrafı incelemeye başladım.

Üç duvar boydan boya kitaplarla dolu, zengin bir kütüphanesi vardı. Büyükçe salon, temiz, eski yarı klasik eşyalarla doluydu. Yanmakta olan ermeni sobası, özenle yerleştirilmiş antika eşyalar, temiz, sımsıcak bir duygu veriyordu insana. Antika, uzun komodinin üstünde Meryem Ana biblosuna, her iki tarafında yanmakta olan mumlara ve arkasında asılı oval, oymalı tahta aynada ışık yansımalarına bakarken, Silva sordu, "gençler adaya neden geldiniz?"

Beklenmedik bu soru karşısında önce şaşırdık. Birbirimize bakarken, Mehmet her zamanki ataklığıyla öne atıldı. "Köpekler...evet vahşi köpek havlamalarını birkaç yıldır sahilden duyar, nasıl yaşadıklarını merak ederdik," dedi. Sustu.

Madam Silva güldü. "Bakın, köpeklerim nasıl sakin, sizin de dostum olduğunuzu anladı, çıkıp hepsiyle konuşabilir, başlarını okşayabilirsiniz...hem, siz hayvanlardan değil, insanlardan korkun," dedi.

Hepimiz çok genç ve idealisttik. Şimdi bu da ne demek oluyordu: "Siz hayvanlardan değil, insanlardan korkun." Hepimiz sinirlenmiş, ama bu aristokrat eskisi bayanla tartışmaya girmek istemiyorduk belki de. Onu keşfetmek, fikirlerini öğrenmek istiyorduk içimizden sessiz bir ittifakla sanki o an. 

Kalktı, birazdan çaylarımızı getirdi. İçerken, "bizi buraya getiren birbirimize söyleyemediğimiz hayallerimiz olabilir mi?" dedim.

Bir annenin oğluna baktığı kadar derinden, uzun uzun bana baktı. O kadar içten, o kadar güzel bakıyordu ki, o anlık olayda sonsuz bir huzur içimi kapladı.

"Elbette," dedi, "şehirde tek başınıza, ya da kendinize benzeyenlerle devamlı bir arada bulunmanın, aynı çay bardaklarıyla çay içerken, aynı yazgıyı paylaşan insanlarla kötü yaşamlara çözümler ararken, nasıl yalnız ve çaresiz kaldığınızı, hayal kuracak vaktinizin bile kalmadığını hiç düşündünüz mü?"

Sonra devam etti. "Peki," dedi, "burayı keşfettiniz, artık bu ada ile ilgili bütün hayalleriniz, fantezileriniz bitecek mi? Oysa çocuklar, hüznün, sevincin, yalnızlığın bir tür masalını yaşarken insan, sınırsızca hayallerini kurabilmeli, buna vakit bulabilmeli...tıpkı benim gibi." 

Sabahın ilk ışıkları doğarken, Madam Silva'nın gece elâsından, zeytin yeşiline dönen anlamlı, sevecen gözlerinde sanki hepimiz kaybolmuştuk. Vakit nasıl da hızlı geçmişti.Söylediği, söyleyemediği bir sürü şeyi, o derin gözlerin ışığında beynimize resmediyor, dolu dolu yaşanmışlık deryasının içinde yüzüyorduk sanki hepimiz.

Deniz sakinleşmiş, hırçın dalgaların yerini sakin bir mavilik almıştı şimdi. İzin istedik, teşekkür edip ayrılırken, "yaşamın kıyısında ne zaman sıkılırsanız, hayal etmeyi unutmayın çocuklar," dedi, "yaşama sevinci önce hayallerle başlar...insanoğlu hayal ettiği müddetçe yaşar."

Sahile kürekleri çekerken, hepimiz bin bir çeşit düşünceye batıyor, bir taraftan bu güzel kadını düşünüyorduk. Haklıydı Madam Silva. "İnsanoğlu hayal edebildiği müddetçe mutluydu."

Ne zaman şehrin kalabalığından sıkılsak, yalnız kalmak ve hayal kurmak için kumsalımıza kaçıp, uzaktan köpek havlamalarını dinleyip, o'nun, o güzel kadının hayalini kuruyorduk. Bense, o yaşımla, bir daha hiç görmeyeceğim kadına platonik bir aşk beslemeye başlamıştım çoktan ve kimseye söylemeden...

Birkaç yıl sonra gittiğimizde köpek havlamaları kesilmiş, tersane yapımı için kumsalımız demir ve kereste molozlarıyla dolmuş, inşaat başlamak üzereydi.

Ama, hayalimizde Ada ve Kadın capcanlı yaşıyordu ve yaşayacaktı.

İnsan bir şeyi elde ettikten sonra, o şeyin cazibesi yitip, gider miydi, yoksa Madam Silva gibi yeni hayallerle o'nu beslemek, canlı tutabilmek mümkün müydü? 

Ya sizce?

Mehmet Osman ÇAĞLAR

30.1.2011